Bóg się zatroszczy...

 Nasze imiona zakonne są różne - łatwiejsze, trudniejsze, bardziej znane lub wcale nieznane. Najczęściej kryją się za nimi historie związane z naszymi patronami. Dlatego też chciałybyśmy podzielić się z Wami dlaczego takie, a nie inne imię wybrałyśmy i dlaczego akurat ten patron jest dla nas tak ważny.

Dlaczego św. Maksymilian? Żeby to wytłumaczyć muszę wrócić do mojej „przedklasztornej” historii, bo już przed wstąpieniem zaczęła się moja droga ze św. Maksymilianem.

Jedna z moich znajomych zaproponowała mi kiedyś, abym przyszła na spotkanie, które prowadzi jeden z jej znajomych ojców franciszkanów w naszej parafii. Ojciec ten uczył także religii w mojej szkole, do tego także w mojej klasie, więc i on wyszedł kiedyś do mnie z propozycją tego spotkania. Miałam mały dylemat, bo wiedziałam, że do Kościoła nie chodzę, ale z drugiej strony nie umiałam odmówić i powiedzieć „nie, nie przyjdę”. Długo zwlekałam z decyzją przyjścia, ale po nieustannych namowach stwierdziłam, że w końcu pójdę, co by mi dali już święty spokój i najwyżej stwierdzę, że to nie dla mnie. Okazało się, że było to spotkanie Młodzieżowego Ruchu Rycerstwa Niepokalanej. Nie wiedziałam kompletnie o co w tym wszystkim chodzi, jak się zachować, co powiedzieć, ale czułam, że jeszcze tu wrócę. I tak też się stało – pozostałam we wspólnocie, moja wiara dzięki niej zaczęła się rozwijać, zaczęłam poznawać Boga. Dowiedziałam się, że założycielem Rycerstwa Niepokalanej jest św. Maksymilian. Później uświadomiłam sobie, że zostałam ochrzczona w parafii pw. św. Maksymiliana Kolbego, czyli o. Kolbe był ze mną od początku mojego życia. Jakże więc mogłabym trafić gdzie indziej, niż do Rycerstwa, skoro Maksymilian był ze mną od dziecka?
We wspólnocie wzrastałam ja sama, a razem ze mną wzrastało moje powołanie. To podczas formacji w Rycerstwie Pan zapukał do mojego serca i wezwał mnie do czegoś więcej, wezwał do życia „na maksa”. Z czasem okazało się, że Zgromadzenie, do którego mnie powołał, ma swoją placówkę w Niepokalanowie (którego twórcą jest również św. Maksymilian). Gdy przekroczyłam próg klauzury wiedziałam, że św. Maksymilian przekroczył go razem ze mną. Wybór imienia, patrona był więc dla mnie prosty.

W samej osobie św. Maksymiliana urzeka mnie jego determinacja i stanowczość. Wiedział dla Kogo żyje i Kto jest jego celem w życiu. Każde swoje postanowienie spełniał na miarę własnych możliwości, pamiętając o Bożej łasce. Podziwiam w nim to, że każdą, nawet najdrobniejszą rzecz, potrafił wykorzystać na chwałę Bożą i chwałę Niepokalanej. Uczy mnie pokory wobec Bożej Opatrzności i ludzkich decyzji.

Cieszę się, że Pan poprowadził mnie taką „rycerską” drogą i że oprócz własnego Anioła Stróża mam też patrona, który jest ze mną zawsze – św. Maksymiliana. Niech Bóg będzie uwielbiony za dar świętych!

s. Maksymilla

T

Dz 3,13-15.17-19

Ps 4,2.4-9

1 J 2,1-5a

Łk 24,35-48

 s. Maksymilla: W dzisiejszej Ewangelii Jezus zadaje uczniom pytanie: „dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach?”, jednak to pytanie nie jest skierowane tylko do uczniów. Czuję, że jest ono skierowane także do mnie w chwili wielu wątpliwości. Wówczas, gdy nie rozumiem, gdy moje „oczy są jakby na uwięzi”, Jezus zadaje mi pytanie: dlaczego wątpisz? I za chwilę udziela mi na to pytanie jednoznacznej odpowiedzi: „popatrz na moje ręce i bok, to Ja jestem”. Prosi mnie, abym spojrzała w Jego stronę, na Niego. Gdy patrzę na Jezusa i widzę Jego przebite ręce i bok, wątpliwości nie znikają, ale jest mi o wiele prościej je ponieść, przezwyciężyć. Wydaje mi się, że one tak jakby chowają się w ten Chrystusowy bok i toną w Przenajświętszej Krwi.

Jezu, nie pozwól, abym odwróciła mój wzrok od  Ciebie…

Błogosławionej niedzieli!

T