Bóg się zatroszczy...

Czas wakacji mija nie ubłagalnie, a u nas ciągle coś się dzieje.

8 sierpnia dołączyła do nas Wanda - bardzo cieszymy się jej obecnością wśród nas i mamy nadzieję, że czas kandydatury będzie dla niej okazją do poznania naszej franciszkańskiej wspólnoty.

A już za kilka dni - dokładnie 31 sierpnia o godzinie 11 odbędzie się wielkie wydarzenie bardzo ważne dla naszej wspólnoty. Nasze postulantki - Martyna i Ula przyjmą welon i habit zakonny oraz dostaną nowe imię, a siostry - Serafina i Aniela złożą swoją pierwszą profesję.

Poza tym już wkrótce, bo 1 września s.Tobiasza zakończy rok kanoniczny!

Każda z nas bardzo prosi o modlitwę w tym szczególnym czasie :)

Kolejny raz pojawiłyśmy się na tym fantastycznym wydarzeniu zorganizowanym w Człuchowie. Był to czas pełen wrażeń dla nas wszystkich. Uczestniczyłyśmy we wszystkim, co nam zaproponowano ;). Tańczyłyśmy, śpiewałyśmy, odwiedziłyśmy Pana Jezusa na Adoracji w kościele i po prostu byłyśmy z ludźmi. Ubogacające były świadectwa oraz występy artystyczne. Całe to wydarzenie, jak co roku, było zrobione na wysokim poziomie, co pokazało innym, że katolicy jeśli robią coś dla Boga to nie byle jak, ale angażując w to całe swoje serce i talenty. Na koniec uczestniczyłyśmy w procesji prowadzącej Najświętszy Sakrament na scenę - nowicjuszki niosły obraz Matki Bożej Częstochowskiej w ramach wynagrodzenia za profanację, która dokonała się jakiś czas temu. Reszta sióstr niosła przed Panem Jezusem przepiękne białe gladiole, by godnie uczcić Gospodarza tych wydarzeń.

 

Nie wiadomo kiedy, nie wiadomo jak ten czas szybko przemknął, a u nas tyle się wydarzyło!

• Najpierw początkiem czerwca brałyśmy udział w Uroczystościach Odpustowych we Wielu, które trwały kilka dni. Był to czas, gdy niektóre z nas przypomniały sobie jak to było na pielgrzymce, bo do Wiela szłyśmy wraz z naszą parafią z Leśna wspólnie modląc się i śpiewając. Była to też okazja do poznania się z parafianami. Oprócz tego nasze siostry postulantki pierwszy raz widziały kaszubskie zwyczaje witania się krzyży, chorągwi i feretronów. Był to piękny i radosny czas dla wszystkich uczestniczących.

• W międzyczasie nowicjuszki II roku oraz postulantki pojechały do swoich domów na tzw. "próbę" przed ślubami i obłóczynami.
• 15 czerwca natomiast uczestniczyłyśmy w "Przystani" w Pelplinie. Brałyśmy udział w różnych warsztatach (m.in. tanecznych, rzemiosła, medialnych...) oraz wraz ze zgromadzoną tam młodzieżą wspólnie uczestniczyliśmy w Eucharystii oraz tańcem i śpiewem chwaliliśmy naszego Boga. Niech Pan będzie uwielbiony za ten czas!

10 maja świętowałyśmy kolejną rocznicę założenia naszego Zgromadzenia (dokładnie 184). Aby uczcić ten tak ważny dla nas dzień miałyśmy uroczystą Mszę Świętą, w południe Adorację dziękczynną za wszystko, co od Pana otrzymałyśmy.
Wieczorem wraz z siostrami juniorystkami rozegrałyśmy mecz piłki nożnej. Nasze umiejętności są różne, ale zabawy było wiele dla nas i dla wszystkich, którzy nam kibicowali.
Za wszystko niech Pan będzie uwielbiony!

5 maja w niedzielę rozpoczął się XI Tydzień Biblijny.

S. Daniela, która posługuje u nas w ogrodzie postanowiła tego dnia zrobić coś, co zachęci ludzi do czytania Pisma Świętego. Wraz z nią przygotowałyśmy roślinki różnego rodzaju (od różnych kwiatów aż po ogórki i pomidory) do których powkładałyśmy wcześniej przygotowane przez nas kartki z fragmentem z Pisma Świętego. Tak przygotowany "ogród Biblijny" był dostępny dla wszystkich chętnych po obu Mszach w Orliku. Myślę, że to wydarzenie ubogaciło obie strony - i ludzi, którzy zostali zainspirowani do sięgnięcia po Słowo Boże, i także nas - dało nam to wiele radości i okazji do rozmów o roli Biblii w naszym życiu. Po drugiej Mszy okazało się, że jeszcze trochę nam zostało - zdecydowałyśmy się na szybką akcję i ruszyłyśmy naszym busem obklejonym oczywiście Słowem Bożym prosto do Dziemian, gdzie wszystkie nasze roślinki szybko zniknęły :).

Ufamy głęboko, że Bóg przemówi do wszystkich przez Swoje Słowo oraz, że dbając o roślinę, każdy człowiek zadba również o wzrost wiary w swoim życiu.

Czas Wielkiego Postu minął nam bardzo szybko i intensywnie.
W 4 miejscowościach prowadziłyśmy 2-3 dniowe rekolekcje wielkopostne dla dzieci i młodzieży ze szkół podstawowych. Było to ubogacające doświadczenie dla nich ale i dla nas - same przeżyłyśmy te rekolekcje jak swoje własne przybliżając kolejnym grupom wiekowym postaci św. Franciszka, Maryi i Hioba. Byłyśmy zbudowane postawą uczestników, którzy w większości czynnie angażowali się w śpiew i taniec oraz zadania, które im przygotowałyśmy - to wszystko wynagrodziło nam nasz trud.

5 kwietnia większość naszej wspólnoty uczestniczyła w Ekstremalnej Drodze Krzyżowej - dla każdej Pan Jezus przygotował coś innego, dając możliwość głębszego wejścia w tajemnicę Ukrzyżowanej Miłości. Zmęczone, ale szczęśliwe dziękujemy Bogu za to doświadczenie.

Triduum Paschalne jak co roku jest czasem bardzo uroczystym i ważnym dla naszej wspólnoty. Poza zewnętrznymi przygotowaniami do obchodów tych Świąt miałyśmy też czas na wyciszenie się i Adorowanie naszego Pana najpierw w ciemnicy, a później w grobie. W Wielką Środę obejrzałyśmy również "Pasję" M.Gibsona, by wejść głębiej w tę Tajemnicę. Wszystkie z utęsknieniem czekałyśmy na moment radosnego Alleluja, który przypomniał nam, że nasze życie nie kończy się śmiercią. Mimo znużenia i wyczerpanych głosów po Wigilii Paschalnej jeszcze zaśpiewałyśmy kilka pieśni, by dziękować Panu za Jego dar jakim jest nasze Odkupienie.

Co prawda, główne obchody już za nami, ale chciałybyśmy życzyć Wam, aby Jezus - Ten który zstąpił z Nieba, Ten który za swojego ziemskiego życia doświadczył wszystkich naszych trudów i słabości poza grzechem, Ten który w końcu w ogromie swojej Miłości oddał swoje życie przechodząc przez niewyobrażalne cierpienie, by dać nam możliwość dostępu do siebie - obdarzył Was swoim pokojem i nadzieją każdego dnia.

Chrystus Zmartwychwstał, Alleluja!

Maryja jako kobieta milcząca. Wielkie rzeczy w naszym życiu zaczynają się od milczenia. Maryja była „ciszą”, w której od dawna rozbrzmiewało słowo Odwiecznego. Była „terenem” przygotowanym na nadejście czystej łaski. Piękne życie rodzi się ze słuchania – podobnie jak wiara. Słuchanie zaś potrzebuje milczenia, ciszy. Maryja milczała, gdy wszedł do Niej anioł. Milczała i słuchała. 

27.02 odbyłyśmy pierwszą weryfikację trasy św. Franciszka. Była to dla nas także okazja do wzbudzenia konkretnych intencji, wspólnej modlitwy, chwil radości oraz przeżywania swoich słabości we wspólnocie. Raz nawet trochę zabłądziłyśmy, ale wspólnymi siłami wróciłyśmy na dobrą drogę. Odbyłyśmy ok.30km - taka drobna rozgrzewka przed EDK już za nami. Teraz myślimy nad kolejnymi ;)

Ostatni czas dla nas - postulantek - był szczególnie ważny. Przeżyłyśmy pięciodniowe rekolekcje ignacjańskie w ciszy - Fundament. Okazały się wyzwaniem i wymagały cierpliwości, wytrwałości, sporego zaangażowania i zgody na to, że to Bóg przygotował dla nas ten czas, że zna nasze serca i dobrze wie, czego nam potrzeba, czyli że nie będzie "po mojemu" - bo po co przeszkadzać Bożej łasce? Przecież chodzi o to, żeby z nią współpracować. Puścić przesadną kontrolę i dać się poprowadzić.

Dla mnie osobiście milczenie nie było łatwe, ale zrozumiałam jak jest ono ważne i potrzebne. Nie chodzi tylko o to, żeby przestać mówić, ale także żeby uspokoić swoje ciało, pozbyć się plątaniny myśli, a przede wszystkim wyciszyć serce, żeby zrobić przestrzeń Bogu. Szybko zobaczyłam, jak bardzo mnie to uwrażliwia na wszelkie poruszenie "z Góry", jak bardzo pozwala usłyszeć Jego głos, dotknąć Go i otworzyć się na Jego uzdrawiającą obecność. Wyruszyłam z Jezusem w niezwykłą drogę. Zabrał mnie w miejsca nie tylko piękne i łatwe, ale każde z nich pokazywało prawdę o mnie i o moim życiu oraz prawdę o Miłości, która "nigdy nie ustaje", która nie kończy się, gdy napotka moją słabość, mój grzech. Ona jest pomimo, Ona "wszystko przetrzyma". Jezus przekonywał mnie, że zawsze przy mnie JEST i że to się nie zmieni. Jak cudownie to wiedzieć! To doświadczenie pozwala mi czuć się bezpiecznie. Jestem wdzięczna Bogu za ten czas, niech owoce będą jak najpiękniejsze, a On sam uwielbiony!

Dla mnie relację z Bogiem trzeba budować na Prawdzie i Miłości - właśnie to się wydarzyło na Fundamencie. Wiele było sytuacji kiedy wydawało mi się, że nic się nie zmieni, gdy mam przed sobą fragment z Pisma Świętego, który znam prawie na pamięć. Bóg lubi zaskakiwać! Dla mnie był to czas zatrzymania się na spojrzeniu Jezusa w moją stronę - spojrzenia pełnego miłości. Mogę ten czas podsumować słowami św. Pawła - "Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus".

Kolejnego 19 dnia miesiąca spotkałyśmy się całą wspólnotą, by dziękować Panu za łaskę powołania oraz wesprzeć swoją modlitwą osoby, które On wzywa na tę szczególną drogę.

Teksty adoracji przygotowała s.Tobiasza. Tym razem rozważałyśmy Ewangelię wg św. Łukasza 5,1-11 o powołaniu pierwszych uczniów.

[Jezus] rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!». [...] Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. [...] Widząc to Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny». [...] Lecz Jezus rzekł do Szymona: «Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił». I przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim.

 Dziś także Chrystus wzywa nas do podjęcia „czegoś więcej”, czegoś, co sprawi, że będziemy potrafiły zostawiać wszystko, tylko po to, żeby iść za Nim.
Szymon, Jakub i Jan poszli za Jezusem od razu, wystarczyło Jego jedno Słowo.Oni w swoich sercach mimo możliwych wątpliwości uznali, że to Jezus będzie najważniejszą osobą w ich życiu, Jemu zapragnęli poświęcić ten najcenniejszy dar, który przecież od Niego dostali. Zaufali i na słowa „Nie bój się” odpowiedzieli miłością na Miłość.

Jak wielki dar spotyka każdą osobę, która zaproszona została do oblubieńczej relacji z samym Bogiem. Dar ten jest tak bardzo nieodkryty i niedoceniony, gdyż nawet osoba powołana nie jest w stanie go zrozumieć.

Dzisiejszego wieczoru jak każdego 19 dnia miesiąca* zgromadziłyśmy się całą wspólnotą przed Panem Jezusem, aby polecać Mu osoby, które powołał do swojej służby. Zawierzałyśmy Mu wszystkich, którzy stoją przed wyborem i mają trudności w rozeznaniu Jego Woli. 

Sporą trudnością dla młodych osób, które pragną rozeznać swoje powołanie jest to, że nie zawsze dostają całkowicie jasną odpowiedź lub przynajmniej nie od razu. Dzieje się tak z dwóch powodów: po pierwsze dlatego, że Bóg każdego człowieka traktuje jak dorosłego – jest wiele takich sytuacji życiowych kiedy chciałby po prostu, abyśmy sami podjęli decyzję. Po drugie dzieje się tak w celu oczyszczenia – fakt, że nie zawsze jesteśmy absolutnie pewni tego, że czynimy wolę Boga jest bolesną lecz ochraniającą nas słabością – dzięki niej możemy pozostać mali i pokorni, możemy nieustannie poszukiwać, nie polegać jedynie na sobie samych, co groziłoby nam pychą i tym, że nie widzielibyśmy potrzeby zawierzenia Bogu.

Każda z nas stała kiedyś przed podobnym wyborem i mierzyła się ze swoimi lękami i obawami. Pójście za Jezusem to rzucenie się w nieznane, ale uwierzcie nam - WARTO.

S. Edyta i s. Serafina przygotowały jasełka, w których zagrały dzieci, młodzież, a nawet dorośli z Orlika i sąsiednich miejscowości. Obchodziliśmy niedawno setną rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości i z tej okazji siostry postanowiły nadać temu wydarzeniu charakter patriotyczny dziękując Panu Bogu za wolny kraj. W naszych jasełkach można było zobaczyć m.in. Eustachego Januszkiewicza, Adama Mickiewicza, Juliana Ursyna Niemcewicza i Fryderyka Chopina. Całość tego przedstawienia uświetniła nasza schola prowadzona przez s. Michalinę. Zakończyliśmy wspólnym kolędowaniem wraz z gośćmi z Malborka. Siostry oraz wszyscy wykonawcy spisali się na medal!