Bóg się zatroszczy...

W czasie naszej formacji bierzemy czynny udział w życiu wspólnoty poprzez wykonywanie różnych prac, w konkretnych zajęciach do których jesteśmy przydzielone. Na dzień dzisiejszy (nie znasz dnia i godziny, kiedy coś może się zmienić :)) przedstawia się to w następujący sposób:

Nie oglądaj się za siebie. Nie patrz wstecz. Chodzi właśnie o Ciebie! Ty, który czytasz w tym momencie ten wpis! Wiesz, ze dla Boga jesteś wyjątkowy? Jesteś Jego Umiłowanym dzieckiem.

Bóg z Miłości do ciebie jest tak szalony, że dał ukrzyżować swojego Jedynego Syna! Abyś Ty mógł żyć pełnią życia! Być może podczas Drogi Krzyżowej, biczowania czy ukrzyżowania szeptał właśnie Twoje imię! Bóg Ojciec jest pełnią Miłości, Radością. On Cię chce! Nie myśl o tym co zrobiłeś, jaki byłeś. 

Oddaj Mu wszystko co nosisz w sercu! Zaszalej dla Boga!

Weź udział w  Ekstremalnej Drodze Krzyżowej  31.03.2017! 

 Zapisy ruszają od 01.03.2017!

Nasze życie jest pielgrzymowaniem do Domu Ojca. Umieranie stanowi pomost, który łączy życie doczesne i przygotowuje do życia wiecznego.  Ostatnie dni śp. S. Franciszki były dla nas żywymi rekolekcjami i świadectwem świadomego oddania życia Bogu. Pomimo cierpienia i bólu Siostra nie straciła swojej franciszkańskiej pogody ducha, a z Jej ust do końca miałyśmy okazję słyszeć akty strzeliste. 

Ostatnie dni w sposób bardzo wymowny pokazały jakimi wartościami żyła przez całe życie.             

                                                                                                   

                                                                                                        Niech odpoczywa w Pokoju!

Małe rączęta, które gwóźdź przebije

Dzieciątka, co gorycz grzechu wypije

I ruchliwe stópki, które po kamieniach 

w męce przed męką na życie zamienię

A łzy co spływają po policzkach Boga

Dziś w krwawym pocie kończy się ich droga

Cóż więc Ci powiem, mała Dziecino

Której twarzyczka na Krzyżu tak sina?

Daj się pocieszyć, gdy jeszcze mogę

Zmieścić Cię w ręku ukoić Twą trwogę.

                                                                                                                s. Oliwia

11. lutego. W kalendarzu liturgicznym widnieje wspomnienie Matki Bożej z Lourdes. Dzień w szczególny sposób poswięcony tym, których codzienność naznaczona jest krzyżem choroby i cierpienia- ustanowiony przez św. Jana Pawła II Światowy Dzień Chorego.

Tegoroczne święto chorych w Orliku nabrało nowej wymowy. Nasz klasztor odwiedzili szczególni Goście. Wielu z nich na co dzień nie ma możliwości, by uczestniczyć we Mszy św. Wiek i choroba uniemożliwiają im prowadzenie pojazdów, a zapracowane rodziny często nie mogą przywieźć rodziców czy dziadków do kościoła,  nie mówiąc już o jakichkolwiek spotkaniach towarzyskich.

Wiele z naszych Sióstr dobrze rozumie troski Skarbów Kościoła (jak nazywał chorych św. JP II). Toteż postanowiły wyjść naprzeciw ich potrzebom, zapewniając transport  osobom, które nie mogłyby same przybyć na Eucharystię.

W pełniejszym przyjęciu sakamentu namaszczenia chorych pomogła uczestnikom Mszy św. nie tylko spowiedź, ale również bogata liturgia Słowa. Wiara tych ludzi... Niesamowite doświadczenie, które zamyka usta na wszelkie komentarze. 

We wtorek jak co tydzień odbyła się nasza rekreacja. Świętowałyśmy n niej urodziny s. Wincenty i postulantki Justyny. O nasze słodkie menu zadbała oczywiście s. Jonasza. W środę dalej świętowałyśmy, gdyż właśnie tego dnia 26 lat temu na świat przyszła s. Wincenta.  Miałyśmy okazję zobaczyć kilka zdjęć, trzeba przyznać, że była uroczym dzieckiem. Z kolei w czwartek przypadał dzień urodzin postulantki Justyny.W tym roku skończyła 21 lat. Na marginesie jest najmłodszą z naszego grona, nasze "Maleństwo" :)

            

Obu solenizantkom, życzymy dużo błogosławieństwa  Bożego i wzrastania w powołaniu!

W czwartek udało się nam pojechać na salę gimnastyczną do Leśna. Po krótkiej rozgrzewce, którą zaleciła Siostra Mistrzyni (abyśmy nie nabawiły się kontuzji) rozpoczęłyśmy grę w koszykówkę.

Była zarówno rywalizacja jak i dobra zabawa. Mecz był dość wyczerpujący, na pewno przyczyniła się do tego nasza średnia kondycja. No cóż trzeba stanąć w prawdzie :p Część osób poćwiczyła sobie z piłką gimnastyczną, co dało im naprawdę dobre samopoczucie. Trzeba będzie to kiedyś powtórzyć.  Zmęczone, ale zadowolone i co najważniejsze całe wróciłyśmy do Orlika.

Ja ten czas praktyk spędziłam w naszym domu w Więcborku. na początku trochę się obawiałam jak to będzie no bo przecież nie znam wielu sióstr i czy w ogóle dam radę w obowiązkach, które tam na mnie czekały.Na szczęście "wszystko mogę w Tym, Który mnie umacnia":) Oddałam ten czas Jezusowi prosząc by to on mnie prowadził i tak też było:) Siostry przyjęły mnie ciepło i od pierwszego dnia czułam się jak w domu. 

Spotkania z naszymi juniorystkami były wypełnione śmiechem i różnymi pomysłami na spędzenie wolnego czasu, a rozmowy z Siostrami profeskami przeniosły mnie w czasy " jak to kiedyś było". Z czego bardzo się cieszę bo jestem bogatsza w wspomnienia starszych współsióstr. Tak naprawdę trzy tygodnie to mało czasu ale nie narzekałam na różnorodność zajęć w jakich brałam udział. 

Począwszy od tych najzwyklejszych czyli sprzątanie, odśnieżanie czy pomoc w pralni czy też przez zastępowanie s. Karoliny w Zakrystii (pierwszy raz w kościele parafialnym) po uczestnictwo w próbach scholi, którą prowadzi s. Maksymilla. Miałam nawet okazję zaśpiewać z nimi podczas pożegnania żłóbka:) Skończywszy na pomocy w Domu Seniora. Tego zadania bałam się najbardziej. Pomimo tego, że się bałam sama chciałam pomagać przy posiłkach, najpierw się przyglądałam, potem sama próbowałam pomóc w jedzeniu, aż siostry zaproponowały mi taką zwykłą obecność przy seniorach właśnie.

Praktyki w Chojnicach na ul. Wysokiej upłynęły mi bardzo miło, spokojnie i .... szybko. Do moich zajęć należała przede wszystkim pomoc w codziennych obowiązkach domowych. Wraz z Siostrami znalazłyśmy też czas, aby kilka razy wybrać się do kościoła p.w. Matki Bożej Królowej Polski na adorację, gdzie przez tydzień gościł "przejezdny" ołtarz "Światła, Pojednania i Pokoju" (przy którym w ubiegłym roku w Krakowie modlił się papież Franciszek). Wierni gromadzący się przed tym ołtarzem modlą się w intencji pokoju w sercach, w rodzinach, parafiach w Polsce i na całym świecie. Ołtarz ten docelowo trafi do Kibeho w Rwandzie. 

W czasie moich praktyk trwały akurat ferie zimowe, więc wraz z Siostrą Honoratą i dziećmi ze świetlicy (którą prowadzą nasze Siostry na ul. Ogrodowej) byliśmy w kinie, a innym razem spotkaliśmy się - właśnie na Ogrodowej, aby wspólnie spędzić przedpołudnie na radosnej zabawie.

Kiedy dowiedziałam się, że miejscem moich praktyk nowicjackich będzie Częstochowa bardzo się ucieszyłam. Pomyślałam, że może to być czas zbliżenia się i głębszego poznania Matki Bożej.
Jak się potem okazało, nie myliłam się. Pierwszym ważnym doświadczeniem było dla mnie poznanie nowej wspólnoty - Sióstr i świadectwo ich codziennego życia. Cieszę się, że coś z tego doświadczenia zostało we mnie. Jest to dla mnie bardzo budujące i owocne.
A teraz coś o moich zajęciach...Rozwinęłam nieco swoje kulinarne talenty gotując domowe obiady dla współsióstr i panów malujących nasz dom. Wynikało to z faktu, że przez większość praktyk w naszym Częstochowskim domu odbywał się remont. Czasami brałam w nim czynny udział poprzez malowanie poręczy klatki schodowej:) Sprawiło mi to ogromną frajdę. Malowanie poręczy było wspólnym dziełem wspólnoty przy którym było dużo radości i śmiechu. Ważnym a jednocześnie radosnym doświadczeniem był przyjazd moich rodziców z młodszym bratem do Częstochowy. Spędziliśmy ze sobą dużo czasu zwiedzając Jasna Górę a także modląc się codziennie przed wizerunkiem Matki Bożej.

Długo nie umiałam się zebrać do napisania kolejnego przepisu, ale w końcu udało mi się zmobilizować :) Tym razem zaproponuje coś na słono. Siostry w Orliku bardzo lubią ten dodatek do dań. Mam nadzieję, że Wam też zasmakuje.

Opcjonalnie:

• posiekana natka pietruszki
• ser żółty potarty
• boczek pokrojony w drobną kostkę przysmażony z cebulą

W gruncie rzeczy to nie ty wybierasz patrona, ale on Ciebie. Była to jedna z pierwszych rzeczy, które usłyszałam na temat zmiany imienia. Początkowo byłam sceptycznie nastawiona do tych słów. Dobrze wiedziałam, kogo chcę obrać za patronkę. nie wyobrażałam sobie, by to miejsce mógł zająć ktokolwiek inny. pojawił się tylko "mały" problem. W zdecydowanej większości imiona sióstr naszego Zgromadzenia się nie powtarzają. Wszystko wydawało się być przesądzone. A jednak...
Tak naprawdę historia z moją Patronką zaczęła się kilka lat wcześniej, kiedy przygotowywałam się do sakramentu bierzmowania. Nie miałam wówczas pojęcia jaką świętą obrać za orędowniczkę. Któregoś dnia koleżanka powiedziała mi, że wybrała św. Faustynę Kowalską. Hmm.... pomyślałam- Sekretarka Jezusa... W sumie co piątek prowadzę w parafii koronkę. Właściwie, dlaczego nie? I tak związałam się z Apostołką Miłosierdzia Bożego.

Choć wybór św. Faustyny był dość przypadkowy, to jednak nasza "przyjaźń" zaczęła się rozwijać. Parę lat po przyjęciu sakramentu zapragnęłam przeczytać " Dzienniczek". Faustynie z bierzmowania nie wypadało go nie znać. Od pierwszych stron fascynowały mnie przeżycia tej wielkiej Mistyczki. Co ciekawe lektura "Dzienniczka" zbiegła się w czasie z rozeznawaniem przeze  mnie życiowej drogi. Nawiasem mówiąc, gdyby nie modlitwy przy relikwiach św. Faustyny znajdujących się w moim parafialnym kościele, nie wiem, czy odważyłabym się na wstąpienie do Zgromadzenia.
Wielokrotnie czułam potężną moc wstawiennictwa tej wielkiej Świętej. Było dla mnie oczywiste, że chcę, by to właśnie ona patronowała mojemu przyszłemu życiu zakonnemu. Okazało się jednak, że w naszym Zgromadzeniu jest już siostra Faustyna. Wydawało się wówczas, że sprawa jest przesądzona. Odłożyłam więc dywagacje na temat imienia.

Jakiś czas po wstąpieniu do Zgromadzenia zaczęłam szukać innych wariantów imienia. Nie było to proste, gdyż Faustyna w większości języków brzmi niemal identycznie. Momentem przełomowym miał być wybór chrzcielnego imienia Apostołki. Siostra Helena jest już w naszym Zgromadzeniu. Nie ma natomiast s. Eleny. Dlatego też byłam niemalże pewna, że zostanę Eleną. Wszystko zmieniło się podczas Światowych Dni Młodzieży, a właściwie po ich zakończeniu, w Krakowskich Łagiewnikach.