Bóg się zatroszczy...

poniedziałek, 24 grudnia 2018

I już Święta!

Nowicjat Siostry Franciszkanki 12/24/2018 0 Comments

Dzisiaj uczestniczyłyśmy w ostatnich roratach tego Adwentu, wieczorem zasiądziemy razem do wspólnej kolacji Wigilijnej. Tegoroczny Adwent mimo, że stosunkowo krótki, w naszej wspólnocie był dosyć intensywnym czasem. Począwszy od generalnego remontu kaplicy, przez powrót nowicjuszek II roku z praktyk, po przygotowania duchowe siebie samej na przyjście Jezusa. Oczywiście w naszej wspólnocie nie brakło i postanowień adwentowych – początkiem grudnia losowałyśmy dla siebie jedną siostrę ze wspólnoty, aby modlić się za nią cały ten czas do Bożego Narodzenia; nasze wtorkowe rekreacje zastąpiłyśmy wspólną adoracją; w refektarzu każdego dnia wieszałyśmy nowe akty strzeliste przypominające nam szczególnie o obecności Maryi, która jest Matką Adwentu i towarzyszką wielu z nas w przygotowaniu do Świąt.

Od rana trwają ostatnie przygotowania – zwłaszcza w kuchni (z naszej małej wspólnoty są tam obie postulantki i s.Aniela), gdzie powstają pyszne potrawy wigilijne – m.in. karp, pierogi, barszcz z uszkami.

Dla naszych postulantek będą to szczególne Święta, pierwsze w klasztorze i daleko od ich domów rodzinnych, a dla mnie jest to też jedna z okazji do kontaktu z rodziną(gdyż jestem w trakcie mojego nowicjatu kanonicznego). Zaś dla nowicjuszek II roku będzie to ostatnie Boże Narodzenie w Nowicjacie, dlatego prosimy o modlitwę za każdą z nas!

Na koniec pragniemy wszystkim złożyć najszczersze życzenia – niech Dzieciątko Jezus wam błogosławi, obdarza prawdziwą wiarą, niezachwianą nadzieją i doskonałą miłością, a Maryja towarzyszy każdego dnia nadchodzącego 2019 roku!

s. Tobiasza

wtorek, 18 grudnia 2018

Powrót nowicjuszek z praktyk

Nowicjat Siostry Franciszkanki 12/18/2018 1 Comments

W dniach od 13 listopada do 12 grudnia siostry nowicjuszki II roku odbyły swoje miesięczne praktyki. Kilka słów od nas jak to było:

s. Serafina:

Miesięczne praktyki nowicjackie odbyłam w naszym domu w Częstochowie we wspólnocie św. Józefa. Z perspektywy czasu widzę jak Pan Jezus przez ręce Maryi przygotował mnie do tego czasu. Zwłaszcza jeśli chodzi właśnie o Jego Matkę. Przed wyjazdem przeczytałam o Niej książkę, gdzie autor szczególną uwagę zwrócił na słuchanie Słowa Bożego - taka była Maryja, słuchała całą sobą, dzięki czemu usłyszała anioła Gabriela. Podczas mojego pobytu w Częstochowie pomagałam w naszym domu pielgrzyma, wspierałam ubogiego, który prawie każdego dnia pukał do naszych drzwi prosząc o kanapki i ciepłą herbatę. Pan Jezus pomógł mi spełnić też moje marzenie, a mianowicie wyjazd rowerem na Jasną Górę aleją Najświętszej Maryi Panny.

Razem z s.Joanną modliłyśmy się na koncercie na koncercie zespołu NieMaGoTu, a z s.Marią mogłam wziąć udział w spotkaniach grupy Szkoły Nowej Ewangelizacji. Zostałam tam umocniona świadectwem życia i wyznawania swojej wiary przez osoby świeckie. Z s.Irminą wspólnie upiekłyśmy świąteczne pierniki.

Ważna dla mnie była ikona Niepokalanego Serca Maryi, którą przywiozły siostry honoratki na uroczyste Nieszpory pod przewodnictwem pana Pawła Bębenka i chóru. Poprzez tę ikonę Maryja przyszła do mnie po raz kolejny i poruszyła moje serce.

Do Orlika wróciłam z obrazem Matki Bożej Częstochowskiej, który zawiśnie u nas na ścianie.

Za każdą siostrę ze wspólnoty, za każde dobro i łaskę jakiej doświadczałam będąc z siostrami w tym świętym miejscu, gdzie jak powiedział św. Jan Paweł II „bije serce narodu” niech Jezus Chrystus i Maryja będą uwielbieni.

s. Rafaela:

Pokój i dobro!

Czas praktyk w Więcborku był dla mnie bardzo ważny. Wiele się tam wydarzyło, a tylko o kilku rzeczach tu wspomnę. Bóg chyba lubi mnie zaskakiwać. Już pierwszego dnia, gdy dowiedziałam się, że mam pomagać przy starszych, leżących siostrach byłam przerażona. Jednak ku mojemu (i chyba tylko mojemu) zdziwieniu doświadczenie służby drugiemu zmieniło moje patrzenie. Może nawet w pewien sposób otworzyło mnie na jeszcze więcej miłości. Miłości, która jest prawie niezauważalna, ale tak piękna i głęboka, że ciężko to opisać.

„Zacznij od robienia tego, co koniecznie, potem zrób to, co możliwe i nagle odkryjesz, że dokonałeś niemożliwego” – te słowa św. Franciszka idealnie opisują to, co się we mnie wydarzyło.

W międzyczasie tj. przez tydzień pomagałam w kuchni i gdyby nie to, w życiu nie zauważyłabym, że to, czego się bałam stało się tym za czym tęskniłam. Bóg ma naprawdę poczucie humoru. Zatroszczył się nawet o to, abym przeżywała Adwent na nowo… Niedzielne Apele Maryjne organizowane w parafii były zupełnie czymś innym niż to, do czego się przyzwyczaiłam. To kolejny argument, że Bóg nie lubi schematów, On szuka przestrzeni, aby dotrzeć do mojego serca (Do Twojego również! Zaufaj!). Wierzę, że Bóg chciał mnie poprowadzić w tym czasie i cieszę się, że nie byłam OSŁEM, który uparcie trzymał się swojego.

Niech za każde dobro Bóg będzie uwielbiony!

s. Aniela:

Początkowo byłam bardzo zaskoczona i zestresowana, gdyż kompletnie się nie spodziewałam tego, że tak szybko wyjedziemy na praktyki. Razem z s.Rafaelą pojechałam do Więcborka. Siostry przydzieliły mnie do pomocy przy naszym Domu Seniora. Nigdy wcześniej nie pracowałam ze starszymi osobami, więc trochę się tego obawiałam. Pan Bóg się o mnie zatroszczył i dał mi okazję powoli zmienić swoje patrzenie, bo przez pierwsze dwa tygodnie pomagałam w przedświątecznych porządkach. Dzięki temu przebywając u seniorów w pokoju miałam możliwość poznania każdego z osobna oraz poznać się z kadrą pracowników i przekonać się do tego, żeby nie dawać się pokonać swoim lękom, bo z Bożą pomocą naprawdę nic nie jest straszne, a wręcz Bóg nasz lęk zmienia w coś pięknego.
Odkryłam w sobie dużo czułości i wrażliwości na bliźnich ciesząc się zwłaszcza, gdy tym często bardzo samotnym, starszym osobom, udało mi się wywołać uśmiech na twarzy. Na przykład 6 grudnia miałam okazję zostać aniołkiem św. Mikołaja, który odwiedził naszych pensjonariuszy. Tak ważne jest dla nich poświęcić choć trochę czasu i ich wysłuchać!
Praktyki w innej wspólnocie były dla mnie też okazją do poznania moich sióstr. Byłam wzruszona ich dobrocią i miłością. Tym, że tak bardzo się troszczyły żebym czuła się jak najbardziej „u siebie w domu”.

Za każdą siostrę, za to, że JESTEŚ – bądź uwielbiony Panie!

sobota, 15 grudnia 2018

Już miesiąc za klauzurą!

Nowicjat Siostry Franciszkanki 12/15/2018 0 Comments

Dzień wejścia do postulatu był dla nas szczególny, bo bardzo wyczekiwany. Towarzyszyły nam różne, czasem nawet skrajne emocje, ale przede wszystkim wypełniała nas radość i poczucie, że Bóg stawia nas we właściwym miejscu i zaprasza do odkrywania swojego powołania.

Zaczęłyśmy ten dzień Eucharystią, po której siostry przyjęły nas do wspólnoty. Siostra Prowincjalna przywitała nas słowami o Abrahamie, który na wezwanie Pana opuścił swoją ziemię rodzinna i wyruszył w nieznane. Obie jesteśmy ze Śląska, więc ta historia jest nam bliższa. Po uroczystym śniadaniu zostałyśmy oprowadzone po naszym nowym domu i tak z dnia na dzień poznajemy życie za klauzurą, które kryje wiele tajemnic. Jeszcze tego samego dnia odwiedziłyśmy nasze siostry w Chojnicach, dlatego wrażeń nam nie brakowało. Już sam fakt założenia sukienki postulanckiej okazał się dużym przeżyciem.

Jesteśmy wdzięczne Bogu za to, że siostry przyjęły nas nie tylko z otwartymi ramionami, ale i sercami. Czułyśmy, że także dla nich był to ważny dzień. Cieszymy się, że możemy stawiać kolejne kroki na drodze, którą przygotował nam Pan.

Niech Bóg będzie uwielbiony!

Postulantki Martyna i Urszula