Bóg się zatroszczy...

Dzień wejścia do postulatu był dla nas szczególny, bo bardzo wyczekiwany. Towarzyszyły nam różne, czasem nawet skrajne emocje, ale przede wszystkim wypełniała nas radość i poczucie, że Bóg stawia nas we właściwym miejscu i zaprasza do odkrywania swojego powołania.

Zaczęłyśmy ten dzień Eucharystią, po której siostry przyjęły nas do wspólnoty. Siostra Prowincjalna przywitała nas słowami o Abrahamie, który na wezwanie Pana opuścił swoją ziemię rodzinna i wyruszył w nieznane. Obie jesteśmy ze Śląska, więc ta historia jest nam bliższa. Po uroczystym śniadaniu zostałyśmy oprowadzone po naszym nowym domu i tak z dnia na dzień poznajemy życie za klauzurą, które kryje wiele tajemnic. Jeszcze tego samego dnia odwiedziłyśmy nasze siostry w Chojnicach, dlatego wrażeń nam nie brakowało. Już sam fakt założenia sukienki postulanckiej okazał się dużym przeżyciem.

Jesteśmy wdzięczne Bogu za to, że siostry przyjęły nas nie tylko z otwartymi ramionami, ale i sercami. Czułyśmy, że także dla nich był to ważny dzień. Cieszymy się, że możemy stawiać kolejne kroki na drodze, którą przygotował nam Pan.

Niech Bóg będzie uwielbiony!

Postulantki Martyna i Urszula

Więcej zdjęć tutaj

 Od 5 do 11 października całym nowicjatem wraz z s. Edytą wyruszyłyśmy najpierw do Warszawy, gdzie brałyśmy udział w Stadionie Młodych. Jak dla mnie było to fantastyczne doświadczenie. Bardzo lubię brać udział w takich dużych imprezach organizowanych na chwałę naszego Pana. Całe wydarzenie było świetnie rozplanowane: koncerty dobrych zespołów przeplatano wartościowymi konferencjami, a w tym samym czasie działała również Strefa Słowa oraz - co najważniejsze - była Adoracja Najświętszego Sakramentu, a tuż obok odbywała się spowiedź. Ja osobiście czuję, że przeżyłam kolejne nawrócenie - Pan Jezus na nowo mną potrząsnął i zafascynował szczególnie w świadectwie wiary wielu ludzi młodych, których tam spotkałam. 

Dla mnie Stadion Młodych był ważny z dwóch powodów. Po pierwsze mogłam słuchać jak różni ludzie dawali świadectwo swojego doświadczenia Pana Boga, a zazwyczaj było to wyjście z pozornie sytuacji totalnie beznadziejnej – w końcu dla Boga nie ma nic niemożliwego! No i mogłam razem z tysiącami ludzi razem uwielbiać Pana. A po drugie to ja mogłam kilku osobom opowiedzieć o swojej relacji z Jezusem i o tym, jak doświadczam Jego obecności nie tylko na Stadionie, ale i w codziennym życiu. Miałam też okazję pomodlić się za osoby, które mnie o to prosiły, co sprawiło mi ogromną radość. Mam nadzieję, że Pan wyprowadził i wyprowadzi z tego spotkania jeszcze wiele dobra. 

 Radość wielka zagościła w naszej wspólnocie, bo powiększyła się aż o 3 kandydatki: Marzenę, Martynę i Urszulę! 2 października oficjalnie rozpoczęły okres kandydatury. Niech Pan będzie błogosławiony w powołaniu każdej z nich. Kandydatura to czas, gdy dziewczęta zaczynają poznawać zasady życia wspólnotowego oraz charyzmatu i historii naszego zgromadzenia. Życzymy im, by te miesiące kandydatury były dla nich czasem stałego pogłębiania miłości do Jezusa i bliższym poznaniem naszej rodziny :)

9 września obchodziłyśmy imieniny s.Anieli. To był również dzień, w którym nowicjuszki II roku zakończyły swój nowicjat kanoniczny. Bogu niech będą dzięki za ten tak ważny dla nas rok! Każda z nas bardzo cieszyła się odwiedzinami swoich rodzin po tym czasie :)

16 września nowicjuszki wraz z kandydatkami wybrały się do naszego kościoła parafialnego w Leśnie, by jak co roku uczestniczyć we Mszy Świętej odpustowej.

17 września obchodziłyśmy imieniny s.Serafiny. Ten dzień jest również bardzo ważnym dniem w naszym zakonie, gdyż upamiętnia otrzymanie stygmatów przez świętego Franciszka.

22 września uczestniczyłyśmy w sadzeniu naszego Orlickiego lasu, więcej informacji i zdjęcia znajdziesz tutaj.

29 września obchodziłyśmy imieniny s.Rafaeli, więcej info w poprzednim poście ;)

_____________________

Bóg jest dobry, tak bardzo dobry. On się zatroszczy!

Mogłabym tak jeszcze pisać o Świętym Rafale, ale może na dziś już wystarczy. J

Z modlitwą s.Rafaela

Rok temu Pan Jezus skierował do postulantki Magdaleny słowa: "Pójdź za Mną". Odpowiedź na Boże wezwanie wymaga przełamania lęku i pozostawienia dotychczasowego życia. 

Nasze orlickie kalendarium jest bardzo napięte.  

Nowicjuszki II roku rozpoczęły już VII tydzień przygotowań do profesji. Do 1 września zostało zaledwie kilkanaście dni. Z kolei nowicjuszki I roku już niedługo zakończą rok kanoniczny. Wrzesień będzie zapewne czasem licznych spotkań z najbliższymi. Aktualnie s. Serafina i s. Rafaela są w zajęciu w ogrodzie, natomiast s. Aniela pracuje w kuchni. Wszystkie trzy mają się dobrze i pozdrawiają :)

Siostra, która prowadzi tego bloga, ciągle dopytuje mnie o nowy przepis, zatem mam dla was propozycje na trochę inne Tiramisu. "Trochę inne", bo oryginalne Tiramisu jest troszeczkę inne, a ze względu na moje siostry musiałam trochę pokombinować.

No to zaczynamy! :)

Składniki ( ok 8 osób):

Już niebawem- jutro po południu w naszym klasztorze rozpoczyna się druga seria rekolekcji Lectio Divina z duchowości naszego Zgromadzenia. Dla nowicjuszek II roku będzie to szczególny czas. Wpisuje się on bowiem w bezpośrednie przygotowania do złożenia I profesji zakonnej. 

       Święto św. Tomasza Apostoła miało w naszej Wspólnocie szczególnie uroczysty wymiar.           A stało się tak za sprawą nowicjuszek drugiego roku i postulantki Magdaleny, które rozpoczęły przygotowanie do złożenia I profesji zakonnej i obłóczyn.

Tę podniosłą chwilę wypełniła modlitewna refleksja, podczas której każda z sióstr mogła na nowo zatrzymać się przy tajemnicy powołania, by radosnym sercem powiedzieć po raz kolejny: " Tak Panie, z Tobą chcę wypłynąć na głębie". 

      Czas przygotowań do I profesji jak i obłóczyn polecamy szczególnej pamięci modlitewnej. 

Miniona niedziela była dla nas czasem szczególnej misji. Odwiedziłyśmy parafię św. Andrzeja Boboli w Rokitach, gdzie śpiewałyśmy na uroczystości Pierwszej Komunii Świętej. 

Nasz pobyt w Rokitach nie skończył się po Mszy Świętej. Miałyśmy okazję spędzić tam cały dzień. Gościła nas rodzina s. Edyty. Słoneczna pogoda, piękne okoliczności przyrody sprawiły, że wioska podbiła nasze serce. Czas spędzony we wspólnocie ale również sam na sam z Bogiem dostarczył nam wiele radości. 

W darze wspólnoty niedzielnego wyjazdu bądź uwielbiony Panie.

s. Faustiana

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej popularnie nazywana Bożym Ciałem kojarzy się głównie z procesjami Eucharystycznymi. Jednak od kilku lat w tym dniu ma miejsce jeszcze jedna manifestacja wiary, a mianowicie akcja "katolicy na ulicy"

W sobotę uczestniczyłyśmy w pieszej pielgrzymce z Leśna do Wiela. Towarzyszyła nam słoneczna pogoda i dobre nastroje. Główne uroczystości odpustowe Wniebowstąpienia Pańskiego odbyły sie w niedzielę. Mszy Świętej przewodniczył biskup Ryszard Kasyna. Po pożegnaniu pielgrzymów udałyśmy się zwartym krokiem w drogę powrotną.

Miesięczne praktyki nowicjackie dobiegają końca. Już w środę cały nowicjat będzie w komplecie. Z nowym bagażem doświadczeń, umiejętności i miłych wspomnień wracamy do Orlika. Pobyt w nowych wspólnotach, ich różnorodności jest ważnym przeżyciem na naszej początkowej drodze życia zakonnego. 

Za wszelkie dobro Bóg Zapłać!

W życiu każdego człowieka są chwile radosne i bolesne.  Od nas samych zależy jaką przyjmiemy wobec nich postawę.  Przyjmując cierpnie osiągamy wewnętrzna wolność, dzięki której dojrzewamy i wzrastamy.

Właśnie minęły moje dwa tygodnie praktyk postulanckich. Był to czas poznawania sióstr, wspólnoty, ale też nowych zajęć, które na co dzień wykonują siostry.

Odkrywałam Jezusa cierpiącego w drugim człowieku, opiekując się starszymi siostrami. Ten czas był również poznawaniem siebie, budowaniem więzi, otworzeniem się na nową wspólnotę i doświadczeniem pomocy i wsparcia od innych. 

Niech Pan będzie uwielbiony za ten czas!

postulantka Magdalena

Nowe miejsca, nowe wspólnoty, nowe zadania ale ten sam Duch.

W środę odbyłyśmy pielgrzymkę do Narodowego Sanktuarium Świętego Józefa w Kaliszu. Po poznaniu historii wizerunku Świętej Rodziny (z której szczególną cześć odbiera właśnie ziemski Opiekun Jezusa) miałyśmy okazję modlić się przed Najświętszym Sakramentem. Uczestniczyłyśmy też we Mszy Świętej.

W Niedzielę Palmową jak co roku uczestniczyłyśmy w Światowych Dniach Młodzieży w Kościerzynie. Ciszymy się że mogłyśmy uczestniczyć w tym wydarzeniu. Udzieliła się nam radość młodych z którymi wspólnie uczestniczyłyśmy w Eucharystii a potem bawiłyśmy na koncercie Maleo Reggea Rockers. 

s. Aniela: Tegoroczna EDK była dla mnie naprawdę ekstremalna. Wraz z s. Joachimą ruszyłam trasą św. Franciszka. Warunki pogodowe były bardzo trudne- mróz mocno dawał się nam we znaki, a silnie wiejący wiatr wcale nam nie pomagał. Momentami miałam wrażenie, ze odpadną mi palce u rąk (a miałam 2 pary rękawic). Nasza trasa w znacznym stopni przebiegała przez tereny ponawałnicowe- brak drzew powodował, że nie było możliwości uchronić się przed wiatrem. W poprzednich dniach przez te tereny przejeżdżały ciężkie maszyny, które w błotnistej drodze utworzyły gigantyczne koleiny, które w mrozie zamarzły - wielu ludzi o nie się potykało, w butelkach z napojami miałyśmy lód i jedzenie też nam przymroziło- ale to nie zniechęcało nas do pójścia dalej. Ostatnie 10 km było dla mnie wyczerpujące- moje siły słabły, nogi bolały, a na dodatek zaczęła mi się psuć czołówka. Pan Bóg zatroszczył się o to, gdy już zupełnie mi wysiadła zaczęło świtać. Trafiłyśmy na przepiękny wschód słońca nad jeziorem. Resztką sił dopięłyśmy celu i klękając przed Najświętszym Sakramentem we Wielu dziękowałyśmy naszemu Panu. Za wszystko. 

W tym doświadczeniu bądź uwielbiony Panie.

S. Serafina: Tegoroczna EDK była moją trzecią w jakiej brałam udział i najdłuższą wybrałam trasę św. Rity. Dlaczego ta trasa? Lubię wyzwania i chcę przekraczać siebie, a zaczęło się już od 7 km. To był pierwszy moment, w którym zaczęłam odczuwać silny ból na stopach. Kolejne kroki to było coraz większe cierpnie- krok i ból, krok i ból.. Kiedy zorientowałam się, że zbyt mocno koncentruję się na swoim bólu i użalam się nad sobą a przy tym w ogóle nie myślę o stacjach drogi krzyżowej, to powiedziałam dosyć! Zaczęłam swoje cierpienie ofiarowywać Jezusowi w konkretnych intencjach, aby przyniosły one pożytek tym ludziom.którzy naprawdę potrzebują modlitwy. Przed XII stacją nastąpiło "złamanie mnie"- płakałam. Ujrzałam siebie jako totalną egoistkę zamknięta w swoim świecie i pytanie Jezusa: a gdzie ja jestem w tym wszystkim? Jezus idąc drogą krzyżową nie wycofał się ze swojej miłości do mnie, nie powiedział, że nie bierze tego krzyża.

Dziękuje Ci Panie, że nie uciekłam z tej EDK, pomimo pokusy zadzwonienia po samochód, tylko szłam do końca. To Ty dajesz siłę i odwagę, aby przekroczyć siebie i swój wygodny świat. Prowadź mnie w tym, abym na co dzień umiała z niego wychodzić, aby spotkać się z Tobą, Jezu.

s. Marika: Wszystko w tym roku wskazywało, że nie pójdę na EDK. Naprawdę Bóg ma swoje drogi:

"Moje drogi nie są waszymi drogami" i lubi niespodzianki. Na Mszy Świętej, przed wyjściem na trasę ksiądz w czasie homilii powiedział, by spotkać i na nowo zakochać się w Jezusie. Na szlak św. Antoniego wyszłam sama. To było dla mnie cenne doświadczenie, by z Jezusem przełamać pewne lęki. Nie czytałam wcześniej rozważań. Z każdą koleją stacją czułam, że te rozważania są o mnie i do mnie. Piękne gwieździste niebo nocą i cisza komponowały się z krajobrazem po nawałnicy: połamanych drzew, pustej przestrzeni i ogromnej ilości drewna, a to wszytko przy mroźnej i momentami wietrznej aurze. Tego nie da się opisać, to trzeba przeżyć. Jak Bóg da: to za rok kolejna EDK